ارتباط انطباق پذیری شغلی با تمایل به ماندگاری شغلی در پرستاران بخش های مراقبت ویژه

زمینه و هدف: جابه جایی کارکنان یک پدیده رایج است که امروزه بسیاری از سازمان ها با آن مواجه هستند. سازمان ها، سرمایه گذاری بسیار زیادی در استخدام و رشد کارمندان انجام می دهند؛ بنابراین هر شرکت سعی می کند از ترک شغل کارمند جلوگیری کند. یکی از دلایل ترک شغل پرستاران می تواند به دلیل عدم انطباق پذیری شغلی باشد. انطباق پذیری به عنوان منابع و توانایی هایی به شمار می روند که به افراد این امکان را می دهند که رفتارهای خود را با محدودیت های موقعیتی و محیطی خاص منطبق کنند؛ لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط انطباق پذیری شغلی با تمایل به ماندگاری شغلی در پرستاران بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. روش بررسی: این یک مطالعه مقطعی که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ انجام شد. محیط پژوهش بخش­های ویژه در هفت مرکز آموزشی و درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران بوده و جامعه این پژوهش پرستاران شاغل (دارای حداقل ۶ ماه سابقه کار مستمر) در این بخش­ها بودند که به صورت تصادفی طبقه ای ۲۲۰ نفر از آنها در شیفت های مختلف انتخاب شدند. داده­ها توسط محقق با استفاده از پرسش نامه های الکترونیک جمعیت شناختی، انطباق پذیری شغلی ( در چهار بعد شامل دغدغه، کنجکاوی، کنترل، اعتماد) و تمایل به ماندگاری (شامل سه بعد سازگاری، قربانی کردن، ارتباط) ، جمع­آوری شد. برای توصیف مشخصات نمونه ها از شاخص های توصیفی (توزیع فراوانی مطلق، نسبی و میانگین) و برای بررسی روابط بین متغیرها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته ها: در بخش توصیفی میانگین و انحراف متغیرهای انطباق پذیری شغلی (۰/۹۸±۲/۹۸) و تمایل به ماندگاری (۱±۳/۰۲) آورده شد. بیشترین میانگین خرده مقیاس انطباق پذیری مربوط به دغدغه شغلی(۱/۱۴±۳/۰۵) و کمترین مربوط به کنجکاوی شغلی (۹۲/۰۹±۲/۱) بود. در تمایل به ماندگاری هم بیشترین میانگین مربوط به قربانی کردن (۱/۰۹±۳/۰۶) و کمترین میانگین مربوط به سازگاری (۱/۱±۲/۹۸) بود. بین انطباق پذیری شغلی با تمایل به ماندگاری شغلی رابطه مثبت و معناداری (۰/۴۳r=) در سطح خطای کمتر از ۰/۰۵ وجود دارد. انطباق پذیری شغلی به عنوان یک متغیر کل قادر به تبیین ۱۸% از تغییرات تمایل به ماندگاری شغلی است. نتایج نشان داد ابعاد انطباق پذیری شغلی قادر به پیش بینی ۱۶% از تغییرات متغیر وابسته تمایل به ماندگاری شغلی می باشد. نتایج همچنین نشان داد که که انطباق پذیری و تمایل به ماندگاری شغلی در پرستاران در سطح متوسط قرار دارد. انطباق پذیری در چند بعد مانند دغدغه و کنکاوی، با برخی از ویژگیهای فردی (جنسیت و تحصیلات) ارتباط معنی داری داشت. همچنین بین تمایل به ماندگاری شغلی و ابعاد آن با متغیر جمعیت شناختی ارتباط معنی داری وجود داشت. .نتیجه گیری: از نتایج این پژوهش می توان استنباط کرد که انطباق پذیری شغلی به ویژه در دغدغه شغلی با افزایش تمایل به ماندگاری شغلی پرستاران ارتباط دارد. لذا با پرداختن به ابعاد مختلف انطباق پذیری شغلی در پرستاران شاید بتوان به حفظ بیشتر آنها در بیمارستان ها و پیشگیری از ترک شغل کمک نمود.

کلیدواژه ها:

Career Adaptability ، Desire to Stay ، intention to Stay ، critical care units ، Nurse ، انطباق پذیری شغلی ، تمایل به ماندگاری ، ماندگاری شغلی ، بخش ویژه ، پرستار