اثربخشی آموزش پسخوراند عصبی بر میزان اضطراب مرگ و انعطاف پذیری شناختی افراد مبتلا به سرطان

زمینه و هدف: سرطان به عنوان یک بیماری جسمی مزمن مشکلات بسیاری برای افراد به وجود می آورد. در بین موارد سلامت روان، اضطراب و از موارد شناختی، انعطاف پذیری شناختی تا حدی مختل می شوند. در مطالعه حاضر از روش پسخوراند عصبی به عنوان روشی غیرتهاجمی برای بهبود موارد ذکر شده استفاده شد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش پسخوراند عصبی بر میزان اضطراب مرگ و انعطاف پذیری شناختی افراد مبتلا به سرطان بود. روش: روش پژوهش حاضر، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون، پیگیری در دو گروه، آزمایش و گواه با گمارش تصادفی بود. شرکت کنندگان شامل ۳۲ فرد مبتلا به سرطان پستان و تخمدان تحت شیمی درمانی شهرستان رفسنجان در سال ۱۴۰۰ بود که با پرسشنامه های مقیاس اضطراب مرگ (تمپلر، ۱۹۷۰) و انعطاف پذیری شناختی (دنیس و همکاران، ۲۰۱۰) در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس در نسخه ۲۱ نرم افزار SPSS تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که روش پسخوراند عصبی برای بیماران سرطانی گروه آزمایش در پس آزمون و پیگیری برای بهبود اضطراب مرگ و انعطاف پذیری شناختی اثربخش بوده است. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش پسخوراند عصبی در کاهش اضطراب مرگ و افزایش مهارت انعطاف پذیری شناختی موثر بوده و درمانگران می تواند از این روش استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

neurofeedback ، death anxiety ، cognitive flexibility ، cancer patients ، اضطراب مرگ ، انعطاف پذیری شناختی ، پسخوراند عصبی ، سرطان ، افراد مبتلا به