سخن مدیر مسئول

فصل نامه "جامعه شناسی روابط عمومی" بر آن است که فصلی نوین را در بازخوانی و بازتعریف چیستی روابط عمومی از منظر جامعه شناسی آغاز نماید. غرض از کند و کاو و پویش علمی، کشف علل و عوامل موثر در ضعف عملکرد سازمانی و پرده برداشتن از رازهای نهفته ای است که غالبا به ناکارآمدی بسیاری از روابط عمومی ها در تحقق هدف های راهبردی و ارزشمندی که پیش روی داشته اند، انجامیده است. بی شک هر چند تا کنون تحقیقات و ژرفکاوی های اندیشمندان بزرگ و بلندآوازه در حوزه دانش ارتباطات، دریچه های نو و افق های روشنی را به روی جوامع توسعه یافته امروزی گشوده است، لیک این حقیقت تلخ و جانکاهی است که پس از گذشت چند دهه از پیدایش روابط عمومی ها در کشور، هنوز در تطبیق اصول و مبانی این دانش با شرایط خود ویژه جامعه، بافتار فکری مردمان و ساختار جامعه ای که به آن تعلق داریم، وامانده ایم تا بدین سان شوربختانه به رغم جار و جنجال های رسانه ای، شاهد گسست و شکاف عمیق بین مردم در مقام مخدومین جامعه از یک سو و سازمان ها و نهادهای مدنی از دیگر سو باشیم و بر این نمط در دریای موج خیز و ناآرام ارتباطات که جهان امروز را از هر کران در بر گرفته است، کشتی به خشکی برانیم! به راستی چرا؟! آیا این راه بی نشان ما را به پرسه زدن در کویر نامرادی نخواهد کشاند؟! طی شماره های آتی در این باب بیشتر سخن خواهیم گفت و بخشی از جستارها و نوشتارها را به تولید فکری برای برون رفت از این بیراهه ها اختصاص خواهیم داد. اما تا طبع و نشر دومین شماره فصلنامه به ذکر چند نکته در خور تامل و تعمق بسنده می شود: ۱-روابط عمومی ها به عنوان پل های ارتباطی، از همان پگاه پیدایش خویش استوار، تزلزل ناپذیر و مبتنی بر اراده و مشارکت مردمی پی ریزی نشده اند و مسیر عبور از آنها دوسویه نیست. تاسف انگیزتر اینکه غالبا افراد خاص بدون احراز شرایط و قابلیت های لازم در حوزه دانش و تجربه روابط عمومی، از سوی مسوولان تراز اول سازمان ها و دستگاه های اجرایی و نظارتی به عنوان مدیر روابط عمومی منصوب می شوند تا نه تنها آیینه دار خود شیفتگی مدیران متبوع شده، بلکه به سبب بیگانگی با آرزوها و آلام مشترک مردم و نیز گسست ارتباطی از فرودست ترین لایه های جامعه، موجب ایجاد تنش و تشدید بحران های اجتماعی شوند. البته ناگفته نماند که تعداد اندکی از روابط عمومی ها با سر انگشت تدبیر مدیران خلاق، کارآزموده و مجرب، بر این سپهر تیره و تار، خوش درخشیده اند و موجبات عزت و سربلندی خود و سازمان متبوع خویش را فراهم آورده اند. ۲-ایمان بیاوریم که بهره گیری از فن آوری های نوین ارتباطی، نظرسنجی های جامع، حتی اتخاذ روش های علمی بنا نهاده شده بر آینده پژوهی، به ویژه برگزاری همایش های باشکوه و نمایشی برای توصیف و تمجید عملکردها و پاسداشت افتخارآفرینان روابط عمومی ها و....، هرگز دلالت بر اقتدار و اعتبار حقیقی آنها و توانمندی در انجام رسالت های تاریخی ندارد! بلکه روابط عمومی ها افزون بر وجوب و لزوم بهره گیری از فن آوری های ارتباطی، آشنایی با دانش ارتباطات و مولفه های دیگر، باید سه خصیصه ممتاز انسانی را در سرشت بی قرار و اخلاق سازمانی خویش پرورش دهند.... ادامه سخن باشد تا طلوع دومین شماره از این فصل نامه.

کلیدواژه ها:

علوم ارتباطات ، روابط عمومی ، رسانه