تاثیر پلیمر نوع لاتکس بر ضریب انبساط حرارتی بتن و ارتباط آن با تخلخل کل

ضریب انبساط حرارتی یکی از خصوصیات مهم ترمو مکانیکی مواد بر پایه سیمان است. تمام مواد با افزایش و یا کاهش دما منبسط و یا منقبض می شوند. ضریب انبساط حرارتی میزان انبساط یا انقباض یک ماده با دما را اندازه گیری می کند. از آنجا که تغییر شکل حرارتی معمولا در سازه های بتنی مهار، هر دو به دلیل محصورشدگی داخلی و هم قید های خارجی، آنها را در ایجاد تنش های حرارتی می گردد. علاوه بر این، عدم تطابق تغییر شکل های حرارتی در بتن بین خمیر سیمان و مصالح ممکن است به ریزترک های داخلی منجر شود و همچنین بر اثر تشکیل برخی تنش ها به صورت مستقیم یا غیر مستقیم می تواند منجر به انفجار و خرابی و یا پوسته پوسته شدن بتن شود.از آنجا که ترک خوردگی حرارتی می تواند کیفیت کلی بتن را هم از لحاظ ساختاری، هم دوام و هم زیبایی شناسی تحت تاثیر قرار دهد، درک ماهیت انبساط حرارتی از اهمیت بالایی برخوردار است. بنابراین، روش معمول فن آوری بتن این است که ضریب انبساط حرارتی مواد را تا حد ممکن پایین نگه داریم. عوامل مختلفی از جمله نوع و حجم سنگدانه، نوع سیمان، رطوبت، تخلخل، اندازه نمونه، افزودنی های پلیمری و... بر ضریب انبساط حرارتی بتن تاثیر گذار هستند. در مورد سن نمونه و تخلخل نتایج بسیار متناقض بوده و یک اجماع کلی برای این دو عامل وجود ندارد. حضور کانی کوارتز در سنگدانه و همچنین حضور سرباره جایگزین سیمان باعث افزایش ضریب انبساط حرارتی می شود. در رطوبت بین ۸۰-۹۰% نیز ضریب انبساط بیشترین مقدار را دارد.

کلیدواژه ها:

ضریب انبساط حرارتی ، لاتکس ، بتن پلیمری ، دوام بتن