تاثیر تمرینات استقامتی و داروی آدنوزین پس از آسیب ایسکمی رپرفیوژن مغزی بر بیان برخی ژن های آنژیوژنیک در هیپوکامپ رت های نر ویستار

مقدمه: درمان های افزاینده آنژیوژنز در کاهش آسیب عضوی ناشی از سکته موثر هستند. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره تمرین استقامتی با و بدون مصرف آدنوزین بر بیان برخی ژن های آنژیوژنیک در هیپوکامپ رت های مبتلا به آسیب ایسکمی رپرفیوژن بود.روش ها: پس از القای آسیب ایسکمی رپرفیوژن به ۳گروه ایسکمی (گروه۱)، ایسکمی با تمرین (گروه۲) و ایسکمی با تمرین ودارو (گروه۳) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت ۸هفته (۵جلسه در هفته) با شدت ۳۰ متر بر دقیقه به تمرینات استقامتی روی تردمیل پرداختند. دوز آدنوزین در گروه۳ معادل ۴/۰ میلی گرم بر کیلوگرم بود. پس از تمرینات هیپوکامپ رت ها برای آنالیز بیان ژن جدا گردید.یافته ها: بین گروه های ۱با۳ و ۲با۳ تفاوت معنی داری در بیان ژن HIF۱α وجود داشت (P=۰/۰۰۰)؛ در مورد بیان ژن HIF۲α، بین همه گروه ها تفاوت معنی داری وجود داشت (P=۰/۰۰۰)؛ بیان ژن R۴ بین گروه های ۱با۲ و ۱با۳ متفاوت بود (P=۰/۰۰۴)؛ بیان ژن S۲ بین همه گروه ها متفاوت بود (P=۰/۰۰۰)؛ بیان ژن HMGB۱ بین گروه های ۱با۲ (P=۰/۰۱۱)، ۱با۳ (P=۰/۰۰۰) و ۲با۳ (P=۰/۰۰۰) متفاوت بود و نیز تفاوت معنی داری بین همه گروه ها در بیان ژن AP۱ مشاهده شد (P=۰/۰۰۰).نتیجه گیری: پس از آسیب ایسکمی رپرفیوژن، هشت هفته تمرین استقامتی از طریق افزایش بیان ژن های آنژیوژنیک HIF۱α، HIF۲α، S۲، R۴، HMGB۱ و AP۱ می تواند در توسعه روند آنژیوژنز موثر باشد و این اثر با مصرف آدنوزین تقویت می گردد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، آدنوزین ، آنژیوژنز ، سکته مغزی