بررسی مسئولیت خواهان نسبت به خسارت های طرف دعوا در اثر تامین خواسته و دستور موقت

قانون آیین دادرسی مدنی در ماده ۱۲۰، مسئولیت خواهان نسبت به خسارت های طرف دعوا در اثر تامین خواسته در صورت صدور حکم قطعی علیه او و در ماده ۳۲۳، مسئولیت متقاضی دستور موقت در صورت عدم اقامه دعوا در مهلت قانونی یا رد ادعای خواهان را مقرر و اعلام کرده است. اما مسئولیت خواهان در سایر موارد لغو تامین یا دستور، نیاز به بررسی و تحلیل دارد. همچنین، چگونگی تحلیل عنصر تقصیر در هر مورد و شیوه مطالبه خسارت و ارزیابی بیان های قانونی در این زمینه و وضعیت شباهت و تفاوت های این دو نهاد در خصوص موضوع مورد بحث، از مسائل قابل تحلیل و بررسی است. بررسی موضوع، نشان می دهد، علاوه بر مورد صدور حکم علیه خواهان، در موارد صدور قرار قاطع دعوا و عدم اقامه دعوا در مهلت مقرر (پس از قرار تامین) و فسخ قرار تامین در اثر اعتراض، تقصیر و مسئولیت خواهان، محرز است. اما در موارد لغو تامین یا دستور در اثر مرتفع شدن موجب آن، انصراف متقاضی و رفع اثر از دستور با سپردن تامین، مسئولیت خواهان بستگی به نتیجه دعوا دارد.

کلیدواژه ها:

تامین خواسته ، دستور موقت ، لغو تامین ، رفع اثر از دستور ، مسئولیت مدنی ، تقصیر