خسارت قابل مطالبه در مسئولیت قراردادی

پذیرش مسئولیت های قراردادی اقتضا می کند که شخص متعهد ، به قراردادها و تعهدات خود پایبند مانده و به آن عمل نماید . در غیر این صورت ، تحت شرایطی می توان خسارت ناشی از عدم انجام تعهد را خواستار شد. ماده ۲۲۱ قانون مدنی مقرر می دارد که چنان چه کسی به امری تعهد کند، در صورت تخلف، مسئوول خسارت طرف مقابل است. هم چنین ماده ۲۲۶ قانون مدنی مقرر می دارد که در صورت عدم ایفای تعهدات از یک طرف قرارداد، طرف دیگر می تواند تقاضای پرداخت خسارت کند. مواد ۲۲۷ و ۲۲۹ قانون مدنی مواردی را احصا کرده است که متعهد ملزم به پرداخت خسارت قرارداد نیست هر چند تعهد انجام نشده باشد. الزام به پرداخت خسارت ناشی از عدم انجام تعهد امری اجتماعی و حقوقی است .روش پژوهش در این مقاله تحلیلی – توصیفی و از نوع کتابخانه ای می باشد. نتیجه می توان گرفت که طریقه اجرای اجباری عین تعهد، فسخ و پرداخت خسارت در خصوص ضمانت اجرای نقض تعهدات قراردادی در بین حقوق ایران ، اسناد حقوق خصوصی نوین مشترک است. اما بر خلاف اسناد یاد شده در حقوق ایران اجبار به اجرای تعهد مقدم بر فسخ است که حکمی بر خلاف سیره خردمندان و محتاج بازنگری است.

کلیدواژه ها:

خسارت ، خسارت مادی ، ضرر معنوی ، خسارت قابل مطالبه ، عدم النفع ، خسارت تاخیر تادیه