مطلق به مثابه اندیشه خوداندیش: تاملی انتقادی بر تفسیر هگل از فعلیت محض نزد ارسطو

یکی از مهم ترین منازعات تفسیری حول فلسفه هگل، تاکید بر وجه مدرن یا کلاسیک اندیشه اوست؛ از یک سو برخی با تاکید بر وامداری هگل به کانت، پروژه او را تکمیل پروژه استعلایی کانت قلمداد می کنند و از سویی برخی دیگر، او را متافیزیکدانی می دانند که در بستر اندیشه های افلاطون و ارسطو، اندیشه های نوین خویش را بیان می کند؛ این مقاله با تمرکز بر تفسیر هگل از مفهوم ارسطویی خدا همچون اندیشه خوداندیش نشان می دهد که چگونه او از یک سو در تبیین یکی از کلیدی ترین مفاهیم فلسفه خویش یعنی ایده مطلق، وامدار ارسطو است، و از سوی دیگر چگونه با تصرف خود در این مفهوم، راه را برای تفسیری مدرن از آن می گشاید. به گونه ای که از یک سو با طرح وحدت میان شناسنده و متعلق شناخت، به عنوان ضابطه اندیشه خوداندیش، دوگانگی خودادراکی کانت با جهان مرتفع می شود و از سوی دیگر با نفی فعلیت طبیعت بی واسطه، همچنان ضابطه کانتی تعین بخشی مفهومی به جهان را حفظ می شود.

کلیدواژه ها:

هگل ، ارسطو ، اندیشه خوداندیش ، عقل فعال ، عقل منفعل ، طبیعت ، روح متناهی