سطوح جاده ها همواره نیاز به درجه خاصی از مقاومت در برابر لغزش دارند تا رانندگان بتوانند عملیات ترمز و تغییر مسیر ناگهانی را به راحتی انجام دهد. اگر مقاومت لغزشی موجود در وضعیت مناسب موردنیاز نباشد، در این صورت می تواند منجر به عدم تعادل خودرو گشته و سرانجام ناخوشایندی را رقم بزند.

این که آیا وضعیت به حادثه منجر خواهد شد یا خیر، چیزی است که به بسیاری از عوامل دیگر بستگی دارد: سطح هوشیاری راننده و تجربه، فاصله بین وسایل نقلیه، سرعت، حجم ترافیک، کیفیت روسازی و عدم مقاومت لغزشی موردنیاز سطوح.

در این گزارش سعی شده است فقط به موارد مربوط به احیا کردن مقاومت لغزشی سطح صیقل یافته رویه های آسفالتی و بتنی توجه شود. احیا کردن بافت از دست رفته روسازی جاده ها یکی از انواع راهکارهای مهم نگهداری بزرگراه های پر ترافیک است. نقاطی در جاده ها، میادین و... وجود دارد که به دلایل صیقلی شدن نیاز به احیا کردن مقاومت لغزشی می باشند.

جاده هایی که برای بازگرداندن ویژگیهای الغزشی آسفالت / بتن عملیات احیا کردن اجرا شود به نوبه خود منجر به بهبود ایمنی آنها می گردد. با استفاده از تکنیک های چندگانه، می توان دوباره از سطح موجود استفاده نمود که بسیار هم مقرون به صرفه است و نیاز به اجرای روسازی جدید نمی باشد.

با توجه به اینکه این مقوله در کشور ما به درستی شناخته نشده است و همچنین در آمار ارائه شده تصادفات توسط دستگاه های ذی ربط هیچ گونه گزارش و آماری از تصادفات براثر کمبود مقاومت لغزشی سطوح دیده نمی شود.

جهت پاسخگویی به این امر مهم، این گزارش در مرحله اول به شناخت و معرفی دستگاه های مختلف اندازه گیری سرعتی مقاومت لغزشی شبکه ای پرداخته و درمراحل بعد به معرفی و بررسی و تعیین جایگاه استفاده از ماشین آلات ودستورالعمل های احیا مکانیکی مقاومت لغزشی رویه های بتنی و آسفالتی پرداخته است.